Βιτάλης, Γεώργιος

(Υστέρνια, Τήνος 1840 – Αλεξάνδρεια, Αίγυπτος 1901).Γλύπτης. Εξάδελφος των γλυπτών Φυτάλη, εγκαταστάθηκε νεότατος στην Αθήνα και μαθήτευσε στο εργαστήριό τους ασκούμενος κυρίως στη μαρμαρογλυφία, ενώ παράλληλα σπούδαζε στο πολυτεχνείο με καθηγητή τον Ιωάννη Κόσο. Από το 1862 έως το 1867 συνέχισε την εκπαίδευσή του στο Μόναχο. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα εγκαταστάθηκε και εργάστηκε αρχικά στη Σύρο, αργότερα για μεγάλο διάστημα στην Αθήνα και τελικά στην Αλεξάνδρεια, όπου και πέθανε. Ο Β. ανήκει στη γενιά των Ελλήνων γλυπτών που ανέλαβαν το δύσκολο έργο της διακόσμησης των δημόσιων χώρων με επίσημους ανδριάντες, στο περιβάλλον των νεοκλασικών κτιρίων της εποχής. Γι’ αυτό τον λόγο στράφηκαν προς τους νεοκλασικούς Ευρωπαίους γλύπτες, από τους οποίους άντλησαν τις ρητορικές στάσεις, την πλούσια πτυχολογία και γενικά την εξιδανίκευση των μορφών. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο δημιούργησε ο Β. το προσωπικό του ύφος, χαρακτηριστικό για την απλοποιημένη απόδοση των σχημάτων και των όγκων που, παρά τη σχετική ακαμψία τους, προαναγγέλλουν τις μεταγενέστερες λύσεις των Ελλήνων γλυπτών στα προβλήματα της ανδριαντοποιίας. Κυριότερο έργο του θεωρείται ο ανδριάντας του Γλάδστωνα στον κήπο του Πανεπιστημίου Αθηνών. Για την κατασκευή του, ο καλλιτέχνης ταξίδεψε στην Αγγλία και μελέτησε από κοντά το μοντέλο του. Από τα γνωστότερα έργα του είναι επίσης το άγαλμα του Κανάρη στη Σύρο, του λόρδου Βύρωνα στο Μεσολόγγικαι του Γεωργίου Αβέρωφ στην Αλεξάνδρεια. "Η Παναγία με το Βρέφος, την αγία Αικατερίνη και την αγία Αγνή", έργο του Ιταλού ζωγράφου Βιτάλε ντα Μπολόνια (14ος αι.). Ο ανδριάντας του Γλάδστωνα, στον κήπο του Πανεπιστήμιου της Αθήνας, έργο του γλύπτη Γεώργιου Βιτάλη, ο οποίος ακολούθησε τη νεοκλασική έκφραση.